Od styczniowej wizyty sensei Pascala Norbelly’iego, do napisania tej relacji minęło sporo czasu, zatem będzie krótko, treściwie i zupełnie “nietechnicznie”. Staż odbywał się w naszej rodzimej sali Shin Dojo przy ulicy Cichej i był zorganizowany głównie dla członków naszego Klubu. Choć oczywiście miał on charakter otwarty, to jednak był to staż zdecydowanie kameralny. Osobiście cieszyłem się z takiego obrotu sprawy, bo to pozwala na lepszy, bezpośredni kontakt z nauczycielem.

To, co zawsze ogromnie sobie cenię w stażach z sensei Norbelly’m, to możliwość korzystania z jego ogromnego doświadczenia. Biegłość techniczna jest tu sprawą oczywistą, ale doświadczenia treningowego z tym nie utożsamiam. To coś, co wykracza poza czystą technikę. Pozwala dostrzec błędy i braki u uczniów, pozwala doskonale czuć to co się dzieje w interakcji uke-tori. Jest to bardzo rzadko spotykana na stażach praktyka, a wielka szkoda.

Takie podejście metodyczne w lepszy sposób niż sama obserwacja pozwala doświadczonemu nauczycielowi wychwycić błędy i niedostatki u swoich uczniów. Na wyższym poziomie zewnętrzność ruchu nie jest jedynym kryterium jego poprawności. O efektywności techniki decydują bowiem bardzo często detale, “zaangażowanie centrum”, kontrola, kontakt – rzeczy, które nie zawsze są dostrzegalne, a które można wyczuć przy bezpośrednim ćwiczeniu. W przypadku tego stażu, to właśnie te bezpośrednie, osobiste uwagi były dla mnie jego sednem. Oczywiście każdy uczestnik znajdzie coś dla siebie – początkujący widzą taki staż przez pryzmat nowych, mało znanych mu technik, natomiast dla osób zaawansowanych to zupełnie inna bajka.

W stażach sensei Norbelly’ego znajdzie się też zawsze czas na odrobinę treningu “kardio”, czyli podkręcenie tempa i nieco pracy nad wytrzymałością, a w zasadzie nad wytrzymałością tempową ;-). Zatem dla zaawansowanych dużo cennych, indywidualnych uwag, dla początkujących sporo nowości, dla wszystkich nieco ożywczego tempa.

I tyle w zupełności wystarczy, by nasze styczniowe spotkanie scharakteryzować.